Pablo Picasso urodził się w 25 października 1881 w Maladze w Hiszpanii. Na chrzcie nadano mu imię Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruíz y Picasso.
Picasso
Co ciekawe jego matka wspomina pierwsze słowa Pablo Picassa to „Piz, Piz” skrót od „lápis” – dosłownie ołówek.
Podstaw rysunku uczył go jego ojciec – utalentowany malarz i wykładowca akademicki.
Gdy Picasso miał 13 lat ojciec zauważa, że Picasso już w tak młodym wieku przewyższa go technicznie.
W 1895 roku siostra Picassa, Conchita umiera na błonicę. Jest to traumatyczne przeżycie dla niego, pozostawi ślady na cały życie w psychice malarza.
Gdy Picasso ma 13 lat ojciec postarał się, aby Picasso został przyjęty do szkoły artystycznej w Barcelonie.
Po dwóch latach Picasso wyrusza do Madryty, aby wstąpić do „Królewskiej Akademii San Fernando”. Picasso jako żywy duch nie może wytrzymać formalnej atmosfery szkoły i szybko rezygnuje. „Wstępuje” jednak do innej szkoły, miejsca gdzie może uczyć się od największych mistrzów – Picasso zaczyna oglądać obrazy w jednym z największych muzeów na świecie – Praco. Picassa uczy się od: Diego Velázquez, Francisco Goya, and Francisco Zurbarán, a właściwie ich obrazy. Szczególną uwagę poświęca El Greco.
Następny krok to Paryż. Kuźnia gdzie wykuwa się nowe rozdziały w historii sztuki, miejsce gdzie pracują najwięksi malarze, miejsce innowacji. W stolicy Francji spotyka na swojej drodzę Maxa Jacoba – żurnalistę i poetę, który pomógł malarzowi w nauce języka francuskiego i poznaniu Paryża. Nadchodzą czasy zimna, biedy i desperacji. Obydwaj panowie dzielą wspólny pokój. Picasso pracuje w nocy, w czasie, gdy Max śpi. Większość jego prac została spalona, aby ogrzać mieszkanie. Co za strata dla sztuki.
Po powrocie z Paryża do Madrytu Picasso zakłada razem z swoim przyjacielem anarchistyczny magazyn „Sztuka młoda” (Arte Joven).
Między 1901 a 1904 trwa tzw. „Niebieski Okres” – Picasso maluje używając głównie różnych odmian niebieskiego, z okazjonalnym dodaniem żywszych kolorów. Tematem prac są żebracy, prostytutki i inni ludzie skrzywdzeni przez los jak ślepi.
W 1905 duża zmiana – Picasso spotyka Leo i Gertrudę Stein – amerykańskich kolekcjonerów dzieł sztuki. Gertruda stała się głównym patronem artysty – kupując i wystawiając obrazy w Paryżu.
Zmiana następuje także w stylu – zaczyna się okres różowy (1904-1906) – kolor niebieski zostaje zastąpiony przez bardziej wesołe kolory pomarańczowy i różowy. Zmiana emocji – już nie smutek, melancholia, ale wesoła Żebracy i prostytutki zostają zastąpienie przez cyrkowców, akrobatów, harlequinów i przez Fernande Olivier – jego kochankę. Harlequin (błazen z komedii dell’arte – połączenie sprytu i głupoty) od tamtego okresu staje się symbole Picassa.
Na początku XX wieku na skutek ekspansji Francji na afrykański kontynent, tamtejsza sztuka zaczęła wpływać na europejskich malarzy.
Mimo iż Picasso się tego wypierał, w jednym z jego najciekawszych dział, Panny z Awignon (język hiszpański: Las señoritas de Awignon). Szokujący obraz, zerwanie ze wszystkim, co uważano za piękne w sztuce. Co ciekawe pierwotnie obraz miał nazywać się Prostytutki z Awignion, jednak przekonano Picasso że nazwa będzie zbyt oburzająca. Obraz przedstawia pięć prostytutek z założonymi afrykańskimi maskami, ciałami narysowanymi w specjalnie zdeformowany sposób. Rezygnacja z trzech wymiarów na rzecz dwóch.
Panny z Awignon
Od czasu powstania „Panien z Awignon” można datować początki kubizmu – stylu rozwiniętego później przez Georges Braque i Pablo Picassa. Głównym założeniem kubizmu była geometryzacja przedmioty, widziana forma zostaje wpisana w kształt sześcianu a następnie rozbita na mniejsze elementy walców, stożków, kul i innych form geometrycznych, każdy element zostaje rozbity na szereg osobnych płaszczyzn, oglądanych w różnym oświetleniu, przedstawionych jednocześnie na płótnie. Dzięki przedstawieniu wielu rzutów na obiekt na jednym obrazie, obserwujący może obserwować obiekt jednocześnie z kilku stron.
W 1915 roku ukochana Picassa Eva Gouel umiera.
Na domiar tego wojna światowa rozprasza przyjaciół malarza.
Picasso znajduje nową grupę i tworzy razem z nimi „Paradę” – nowoczesne przedstawienie baletowe. Jedną z baletnic jest Olga Khokhlova – ożenią się póżniej – para będzie miała syna Paulo w 1921 roku.
Małżeństwo kończy się w 1927 roku, gdy Picasso poznaje młodziutką Marie-Thérèse. Jednak nie dochodzi do rozwodu z Olgą – Picasso nie chce, aby zgodnie z francuskim prawem połowa jego majątku przypadła jego byłej żonie.
Następnym gatunkiem, który dodała nowych możliwości do stylu malarze był surrealizm. Styl ten zgłębiał dziwaczny świat snu, podświadomości wypełniony dziwacznymi stworzeniami.
Minotaur – zastąpił arlekina w roli alter-ego Picassa, pół byk- pół człowiek, przedstawiał zwierzęca część człowieka, nad którą Picasso nie miał kontroli.
Pod koniec lat 20 malarz zaczyna pracę nad rzeźbami w wiejskim domku w Boisgeloup gdzie przeprowadził się wraz z Marie-Thérèse. Spokojna wieś – jakaż odmiana po szaleństwach Paryża.
W 1936 następna zmiana Picasso wraca do Paryża, znajduje nową kochankę jugosłowiańską fotograficzką Dorę Maar.
Dora Marr
W tym samym roku zaczyna się wojna domowa w ojczyźnie Picassa – Hiszpanii. Picasso porażony bombardowanie baskijskiego miasta Guernica tworzy ogromny obraz przedstawiający to zdarzenie. Obraz potępiający grozę, destrukcję i niepotrzebne niszczenie życia.
Gdy zaczyna się II wojna światowa Picasso zostaje w Paryżu. Pod niemiecką okupacją nie może wystawiać obrazów, ideologia nazistowska uważa dzieła Picasso za przejaw dekadencji ówczesnej burżuazji. Mimo tego Picasso tworzy w ukryciu swoje obrazu, rzeźby i nowy środek wyrazu ceramikę.
Wyzwoleniu Paryża to nowy etap. Wreszcie po raz pierwszy od pięciu lat może wystawić publicznie swoje obrazy. Jak zwykle wzbudza szok. Widzowie nie są przygotowani na następną zmianę stylu. Oburzenie wzbudza decyzja Picasso o wstąpieniu do partii komunistycznej.
Duża zmiana także w życiu osobistym. Picasso opuszcza swoją kochankę Dorę Maar, dla młodej malarki Françoise Gilot.
Po II wojnie światowej staje się osobistością, gwiazdą, osoba obecną w mediach. Odwiedza go wielu znanych osobistości. Niepochlebna krytyka jego prac stała się niemożliwa. Gazety są częściej bardziej zainteresowane jego życiem osobistym niż jego pracami. Jest twarz jest rozpoznawalna dzięki zdjęciom w gazetach i występom w filmach.
W 1953 Françoise Gilot opuszca Picassa razem z dwójką dzieci. Zmęczona jest agresywnym zachowaniem Picassa i jego ciągłymi zdradami małżeńskimi.
Picasso rok później poznaje Jacqueline Roque – która staje się jego żona w 1961 roku.
Pod koniec życia malarz jest zafascynowany dziełami największych malarzy, tworzy własne wariacje ich obrazów. W ciągu czterech miesięcy stworzył aż 58 różnych wersji obrazu Las Meninas Velázqueza.
Pablo Picasso umiera 9 kwietnie 1973 w Mougins w Francji w czasie przyjęcia. Pozostawił po sobie 1885 obrazów, 1228 rzeźb, 2880 ceramik, ponad 12 000 rysunków.
Wywarł wpływ sztukę XX wieku jak żaden inny artysta. Ciągle zaskakiwał, ciągle zmieniał styl, ciągle przed innymi.
UWAGA! Chcesz zamieścić ten artykuł na swojej stronie?
» Pamiętaj o zachowaniu formatowania tekstu i ewentualnych odnośników do reklamowanych stron w formie aktywnej.
» Zamieść informację na temat pochodzenia artykułu wstawiając pod nim poniższy kod w niezmienionej wersji:» Pochwal się w komentarzach gdzie zamieściłeś artykuł. Na pewno jego autor ucieszy się z tego i z chęcią odwiedzi Twoją stronę.